PTASZKI I JA

Te same śpiewam pieśni, co i słowik
wiosną. Tylko mój głos jest inny od miłej
ptaszyny. Ale cel jeden mamy, ja i ptaszek
mały. Nasz głos w górę hen leci, do
niebios krainy.

Chciałabym ja być ptaszkiem, szarym
skowroneczkiem. Bujać sobie po niebie i
gonić z chmurkami. Tam miałbym ja
bliżej do Ciebie, mój Panie. I śpiew by też
doleciał szybciej z obłokami.

Nigdy mi się nie spełnią te ulotne mrzonki
Ale miłe marzenia są przecież za darmo.
Jak miło tak myślami, wciąż z wiatrem
ulatać. I wciąż szukać Cię mój Panie –
znajdę Cię na pewno.

Może Ty jesteś blisko, tylko Cię nie widzę
Moje oczy zakryte niby gęstą mgłą.
I szukam po omacku, gonię resztką sił
Ach gdzież Ty? Ach, gdzież Ty? – idę
drogą złą.

Pewnie jeszcze za wcześnie dla mnie
zagubionej. Muszę dalej wędrować i
śpiewać me pieśni. Mam nadzieję, że
wreszcie wędrówka się skończy. A duch
mój uleci z echem z mojej piersi.

ACH ! MŁODOŚĆ

Młodość ma swoje prawa
I swoje upadki i wzloty.
Swą drogę życiową przed siebie
I miłość, szczęście, kłopoty.

Młodość ma serce na dłoni
Wciąż szuka drugiego do pary.
Na podróż przez całe swe życie
Bo miłość to coś nie do wiary.

To uczta, co czeka na Ciebie
Byś brał ją powoli, ze smakiem.
A serce i dusza razem połączone
Wciąż żyły i biły swym znakiem.

Serce to życia nadzieja
To droga przez życie, co trwa.
Gdy miłość przeminie do końca
A życie w dal płynie, co dnia.

Ach! Młodość szczęśliwa, wyśniona
Nie widzi, co dobre i złe.
Jest ślepa i błądzi w ciemności
A może to właśnie - życie Twe?

SŁOWIK I NADZIEJA

Pisać dziś będę o słowiku i nadziei
O życiu, co przeszło we łzach.
Zostało wspomnienie, nie wróci już czas
A słowik znów śpiewa w bzach.

On jeden pamięta o szczęściu mym
Co było radością, szaleństwem dzikim.
Ruchliwe jak wiatr, ulotne jak piórko
Popłynęło w dal i zostałam nikim.

Nie trzeba mi wspomnień, ani więcej żalu.
Cudowne te lata nie powrócą już.
A obecna chwila też niezapomniana
Choć życie uciekło - no to cóż.

Nadzieja dla dzieci i wnuków moich,
Że może i dla nich też słońce zaświeci.
Tak bardzo im życzę wszystkiego, co
dobre. By były szczęśliwe te dzieci.

Moją nadzieją, dobra nadzieja
Która da szczęście wszystkim spotkanym.
Tego Wam życzę z całego serca
Moi najmilsi, szczęścia złaknieni.

Dziś słowik też śpiewa swą miłosną pieśń
Ukryty w kwitnących krzakach bzów.
Dziś śpiewa dla innych, co maj w sercach
mają. A dla mnie też śpiewa –
- ale do snu.

PIÓREM MALOWANE

Jak pięknie jest piórem malować
Wszystko, co widzę jak w bajce.
Malować mogę nawet życie swoje
A do wszystkiego służą moje ręce.

One potrafią wszystko, co zechcą
Wypiszą piórem, wymalują barwą
Kolory tęczy na nieba błękicie
To także jest moje życie

Wszystko potrafię piórem wymalować
Moje dzieciństwo, swoje szkolne lata
I moją młodość, co w dal odpłynęła
I swoje szczęście, co idzie hen z świata.

Mogę wymalować i tę swoją miłość,
Co cichutko idzie całe życie moje
Bo mi się udało tę resztkę zachować
Choć już jedną nogą w starości stoję.

Pójdę ja przed siebie, tak między polami
Potrafię docenić też piękno przyrody
Opiszę, co widzę, te cuda natury
I pójdę hen w dalszą drogę.

Namaluję piórem to, co zawsze kocham
I to, co przeżyłam na tym bożym świecie
Pożegnam się z Wami, moi mili goście
I pójdę hen, tam daleko – wiecie?