Caryńska

Caryńska
siostra
w zakonie Bieszczad
W welonie
z białego puchu
i habicie
z nagich drzew

Jest jak
jeden paciorek różańca
na łańcuchu górskim


Tarnica

Wdrapując się drogą krzyżową
na szczyt
to tak jakbyś wędrował golgotą
z aniołami spotykanymi
na ramionach krzyża

Oby nie zabrakło sił
i lasek aniołów Bieszczad


Odchodzenie lata

Na wyblakniętych
ustach lata pamięci
krople rosy
chłodzą resztki
pocałunków słońca

A pod Tarnicą
buki
zapraszają się kolorem
do tańca godowego

Pod welonem
krzyża Bieszczad
jestem jak kropla rosy
u której stóp
żarzą się   
płomienie przeszłości


Połonina

Nade mną
bezkres dłoni Boga
a pod mymi traperami
bieszczadzkie trawy
kłaniają się
w rytm
powiewu jesieni
falowaniem i kołysaniem
po moich nogach
wznoszą radości
i modlitwy do Pana
za stworzenie tej ziemi

Znów wracam do wczoraj


Chryszczata

W mgle poranka
noc leniwie
żegna Chryszczatą
Pozostawia strumień
modlący się
i obmywający
kamienie z krwi

Czas
przykrywając zastygłe ciała
płacze
kroplami ciszy
a dorosłe dziś drzewa
jak żywa historia
pokazują
zardzewiałą przeszłość
wbitą w ich serca