Urodzona 22 stycznia 1954 roku w Rzeszowie. Tam też ukończyła II Liceum Ogólnokształcące oraz studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Z wykształcenia rusycystka i polonistka. W zawodzie nauczyciela przepracowała 35 lat, w tym 33 lata w Szkole Podstawowej im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Tuszymie. Od września 2011r. przebywa na emeryturze. Zakochana w poezji Haliny Poświatowskiej.
Od kilku lat stara się ujmować swoje uczucia w strofy. Autorka licznych wierszy oraz haiku, w którym się specjalizuje. Publikuje swoją poezję na Zaszafiu / www.zaszafie.pl /, pod pseudonimem "belferka" oraz na blogu www.zanaar.bloog.pl
Artykuły:
W lustrze babiego lata Elżbiety Pyzik
u schyłku
za progiem tyle dróg
śnieg szarości wybiela
sumienie usypia
stary rok kartki liczy
odmierza godziny
upadki Ikarów do wora wciska
cichy poblask kominka
drogę w przyszłość wyznacza
ryzyko porażki myśli odważne
przywołuje do poziomu morza
nawet niżej do depresji
obarczona pękatym brzemieniem doświadczeń
czekam na ruch ze strony przybysza
bezsenność
Stado baranów
sięgnęło Jakubowej drabiny
Myśli z prędkością światła
bombardowały umysł,
plącząc postaci i wydarzenia.
Zegar na wieży kościelnej
kończył kolejny pracowity dyżur.
A ona?
Ona prężyła się zalotnie
na poduszce snów.
Bezsenność jestem
- szeptała.
Rodzicom
ciemne ramiona krzyża
ozdabiam kirem bólu z którym potrafię już żyć
kwiaty chryzantem
wkładam do wazonu
by czuły się jak firanka wspomnień
odprowadzona w ostatnią drogę
zapalam świeczkę pamięci
by poczuć ciepło Waszych serc
wrastam w płytę chodnika
i trwam i prowadzę monolog
który nie dokończy niedomówionego
***
tylko w poezji
duszę swą odsłaniam
na chwil kilka
a ramiona twe
otwarte są
na moje słowa
zamykam miłość naszą
i strzegę przed światem
odkrywam prawdę
między wierszami
wybiegam na spotkanie
i spełnienie
jestem wolna od myśli
spokój burzących
mój świat ze snu
prawdziwy się staje
i kochać mi wolno
dłońmi ramion dotykam
i skrzydła wyczuwam
lubię
zatrzymywać cię wierszem
nad kubkiem kawy porannej
kiedy samotność strwożona
umyka w zastygłe ramiona nocy
a ty
kreślisz mój portret
pocałunkiem słów nie wypowiadanych
pragnieniem miłości
która syci nie karmi
dotykiem dłoni
przemierzającym sny
do miejsc nieznanych
i jestem twoją Ewą
w chaosie przemijania
***
gdy jesień na dobre zagości
w mych progach
babie lato zwiąże w kokardę
rozpierzchłe marzenia
na tafli lustra
zakreślę palcem twe imię
a noc zaczesze biel włosów
bolesnym wspomnieniem
lekcję nadziei będę odrabiać
do ostatnich godzin snu
kocham
spokój moich myśli
gdy tuż obok jesteś
szybkie ruchy dłoni
wygładzające drogi zmarszczek
tak radosne lustro wnętrza
jak o świtaniu łąka kwiatów
rozciągam po naszym niebie
aby jawą się stały
niedomalowane do końca tajemnice
słowami wypełniam usta
o podróży wspólnej
bo ciągle jesteśmy spóźnieni
więc może tym razem
zdążymy
na wspólne przemijanie
jutro
jest czekaniem
do miejsc nienazwanych
gdzie wiatr rzeźbi dla nas
przystań dni
gdzie o poranku
nieskalanym żadnym błędem
oddechy wyrównuje
wygładza wgłębienie
na poduszce twoich oddaleń
dłonie w dłoni układa
rozpala zmysły poezją syte
a księżyc
drogę pospiesznie
wśród gwiazd wymiata
romantyk stary
Haiku
***
na moim niebie
słońce twe imię kreśli
słów brak emocjom
***
pierwszy przymrozek
chryzantemy na grobach
wartę skończyły
***
z nieba błękitu
spływają tchnieniem wiosny
poezji skrzydła
***
przez iskry w oczach
tchnienie na ego spływa
trwa lato w sercu
***
ty ja i lato
zauroczeni wizją
czasu przyszłego
***
kończący się dzień
kartka zapisana
drobną czcionką serca
***
maturę zdaje
sędziwy kasztanowiec
powtórka za rok
***
rozterki duszy
na wietrze chorągiewka
przeciągam strunę
***
wypiję kwartę lata
chwycę słońce w locie
utonę w marzeniach
***
zapach lata
w pamięci zapisany
kłosami zboża
***
zamknęłam myśli
w haiku napisanym
barwami lata
***
przymrozek na trawie
rozpuszcza się wraz z cukrem
w filiżance kawy
***
po winorośli
przemknął słońca promyk
rodzynków żniwa
***
płomienie wspomnień
jak żywe na granicy
życia i śmierci
***
wełniane skarpety
mole wyżerkę zrobiły
a mróz trzyma
***
radośnie białe
róg Amaltei skradły
szlak nieprzetarty
***
woda się marszczy
wiatr chmury rozwiesza
pragnę spokoju.
za progiem tyle dróg
śnieg szarości wybiela
sumienie usypia
stary rok kartki liczy
odmierza godziny
upadki Ikarów do wora wciska
cichy poblask kominka
drogę w przyszłość wyznacza
ryzyko porażki myśli odważne
przywołuje do poziomu morza
nawet niżej do depresji
obarczona pękatym brzemieniem doświadczeń
czekam na ruch ze strony przybysza
bezsenność
Stado baranów
sięgnęło Jakubowej drabiny
Myśli z prędkością światła
bombardowały umysł,
plącząc postaci i wydarzenia.
Zegar na wieży kościelnej
kończył kolejny pracowity dyżur.
A ona?
Ona prężyła się zalotnie
na poduszce snów.
Bezsenność jestem
- szeptała.
Rodzicom
ciemne ramiona krzyża
ozdabiam kirem bólu z którym potrafię już żyć
kwiaty chryzantem
wkładam do wazonu
by czuły się jak firanka wspomnień
odprowadzona w ostatnią drogę
zapalam świeczkę pamięci
by poczuć ciepło Waszych serc
wrastam w płytę chodnika
i trwam i prowadzę monolog
który nie dokończy niedomówionego
***
tylko w poezji
duszę swą odsłaniam
na chwil kilka
a ramiona twe
otwarte są
na moje słowa
zamykam miłość naszą
i strzegę przed światem
odkrywam prawdę
między wierszami
wybiegam na spotkanie
i spełnienie
jestem wolna od myśli
spokój burzących
mój świat ze snu
prawdziwy się staje
i kochać mi wolno
dłońmi ramion dotykam
i skrzydła wyczuwam
lubię
zatrzymywać cię wierszem
nad kubkiem kawy porannej
kiedy samotność strwożona
umyka w zastygłe ramiona nocy
a ty
kreślisz mój portret
pocałunkiem słów nie wypowiadanych
pragnieniem miłości
która syci nie karmi
dotykiem dłoni
przemierzającym sny
do miejsc nieznanych
i jestem twoją Ewą
w chaosie przemijania
***
gdy jesień na dobre zagości
w mych progach
babie lato zwiąże w kokardę
rozpierzchłe marzenia
na tafli lustra
zakreślę palcem twe imię
a noc zaczesze biel włosów
bolesnym wspomnieniem
lekcję nadziei będę odrabiać
do ostatnich godzin snu
kocham
spokój moich myśli
gdy tuż obok jesteś
szybkie ruchy dłoni
wygładzające drogi zmarszczek
tak radosne lustro wnętrza
jak o świtaniu łąka kwiatów
rozciągam po naszym niebie
aby jawą się stały
niedomalowane do końca tajemnice
słowami wypełniam usta
o podróży wspólnej
bo ciągle jesteśmy spóźnieni
więc może tym razem
zdążymy
na wspólne przemijanie
jutro
jest czekaniem
do miejsc nienazwanych
gdzie wiatr rzeźbi dla nas
przystań dni
gdzie o poranku
nieskalanym żadnym błędem
oddechy wyrównuje
wygładza wgłębienie
na poduszce twoich oddaleń
dłonie w dłoni układa
rozpala zmysły poezją syte
a księżyc
drogę pospiesznie
wśród gwiazd wymiata
romantyk stary
Haiku
***
na moim niebie
słońce twe imię kreśli
słów brak emocjom
***
pierwszy przymrozek
chryzantemy na grobach
wartę skończyły
***
z nieba błękitu
spływają tchnieniem wiosny
poezji skrzydła
***
przez iskry w oczach
tchnienie na ego spływa
trwa lato w sercu
***
ty ja i lato
zauroczeni wizją
czasu przyszłego
***
kończący się dzień
kartka zapisana
drobną czcionką serca
***
maturę zdaje
sędziwy kasztanowiec
powtórka za rok
***
rozterki duszy
na wietrze chorągiewka
przeciągam strunę
***
wypiję kwartę lata
chwycę słońce w locie
utonę w marzeniach
***
zapach lata
w pamięci zapisany
kłosami zboża
***
zamknęłam myśli
w haiku napisanym
barwami lata
***
przymrozek na trawie
rozpuszcza się wraz z cukrem
w filiżance kawy
***
po winorośli
przemknął słońca promyk
rodzynków żniwa
***
płomienie wspomnień
jak żywe na granicy
życia i śmierci
***
wełniane skarpety
mole wyżerkę zrobiły
a mróz trzyma
***
radośnie białe
róg Amaltei skradły
szlak nieprzetarty
***
woda się marszczy
wiatr chmury rozwiesza
pragnę spokoju.