Zmarł śp. Wiesław Kulikowski (1935-2021)

Drukuj

W wieku 86 lat zmarł Wiesław Kulikowski, jeden z wybitnych poetów pochodzący z Kresów, a od wielu lat związany z ziemią mielecką.

Zarząd Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej na czele z prezesem Januszem Chojecki, członkowie i prezes Mieleckiej Grupy Literackiej SŁOWO z wielkim żalem przyjęły informację o śmierci wielkiego poety, honorowego Członka TMZM i MGL SŁOWO Wiesława Kulikowskiego, nauczyciela polonistyki wielu pokoleń mielczan.


Jako członek Mieleckiej Grupy Literackiej SŁOWO miałam zaszczyt i przyjemność uczestniczyć w licznych spotkaniach poetyckich Wiesława Kulikowskiego i zawsze była to wielka uczta literacka, zaś jako prezes MGL SŁOWO organizowałam warsztaty literackie z Wiesławem Kulikowskim.

Na zawsze zachowamy w pamięci  uwrażliwienie i odpowiedzialność za słowo, które ten wielki mielecki poeta próbował nam wpoić. Na wniosek prezes Mieleckiej Grupy Literackiej SŁOWO Wiesław Kulikowski  otrzymał  odznaczenie  „Zasłużony dla Kultury Polskiej” przyznane  w roku 2019 przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Wspomnienie Wiesława Kulikowskiego

Kobiety niosąc bazie,
były do nich podobne,
małe, szare,
obejmowały wiosnę.
Z dawnych wieków przyszły.
Widziały zmartwychwstanie
listków wikliny.

Wiesław Kulikowski urodził się w 1935 roku na Kresach, niedaleko Wołkowyska. Mieszkał w Mielcu, gdzie pracował jako nauczyciel w Liceum Medycznym (za pracę dydaktyczną odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej). Debiutował w 1967 r. tomem „Zbieranie szronu”. Był autorem ponad 20 tomików poetyckich, m.in. „Ścieżka do ptaka”(1973), „Ucieczka z wesela” (1979), „Pora odjazdu muzyków” (1997), „Imiona na drogach” (1998), „Przystanek dla kilku osób” (1995), „Rozmowa z igliwiem” (1997), „Poranek odnajdzie zaginioną”(2008), „Milcząca na złotej kładce” (2010). Wydał dwa wybory wierszy: „Z muzyki, zza rzeki list”. Wybór wierszy z lat trzydziestu pięciu” (2002) oraz „Odloty białych żurawi „(2016). W 2006 r. otrzymał nagrodę „Nowej Okolicy Poetów” za całokształt twórczości. Był członkiem Krakowskiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Przez krytyków literatury porównywany do Józefa Czechowicza, „...oryginalny kontynuator niewyrażalnego świata przeczuć autora nuty człowieczej” (Konstanty Pieńkosz), „...intymny nadrealista” (Marek Pękala) .”..Jego poezja bada rozproszony świat i scala go; scalając bada jeszcze raz i ocala przed rozproszeniem. Wielokrotnie, nieskończenie ocala, bo rozproszenie jest entropią. U Kulikowskiego nieubłaganie rosnące nieuporządkowanie jawi się, paradoksalnie jak harmonia chaosu. Ta poezja wybarwia, „…stwarzając idealną, bardziej śnioną niż realną strefę ocalenia” (Józef Nowakowski), „….złudzenie małej Arkadii w minionym lub właśnie mijającym – ludziach, przyrodzie, sztuce; mijanym – szybko, wolno, dotkliwie, nigdy pobieżnie, w swoim bolesnym i pięknym ZAWSZE. (z recenzji Krystyny Lenkowskiej)

śp. Wiesław Kulikowski – wybitna postać Ziemi Mieleckiej, znana i uznana nie tylko w Mielcu, na Podkarpaciu, w Krakowie, lecz w kraju i poza jego granicami, na zawsze pozostanie w swoich wierszach i w naszej życzliwej pamięci.

Niech Pan odpoczywa w spokoju Panie Profesorze!

Aleksandra Piguła


Pożegnanie Śp. Wiesława Kulikowskiego w dniu Jego pogrzebu

Szanowny Panie Profesorze,

Tak zawsze zwracałem się do Pana, kiedy jako prezes TMZM  miałem przyjemność witać się z Panem na wielu naszych spotkaniach, nie tylko związanych z Pańską twórczością poetycką. W taki m.in. sposób starałem się wyrazić Panu szacunek także za Pańską działalność pedagogiczno-dydaktyczną świadczoną na rzecz wielu pokoleń mieleckiej młodzieży w dziedzinie polonistyki.

Pańskie odejście to olbrzyma strata dla mieleckiej i polskiej kultury, wyrwa, której nie da się niczym zasypać. Pocieszeniem dla nas jest  jednak niezwykle bogaty dorobek poetycki jaki pozostawił Pan po sobie, albowiem wydał Pan ponad 20 utworów  poetyckich cenionych nie tylko przez znanych i uznanych krytyków literackich, lecz docierających do całej rzeszy miłośników poezji w kraju i poza jego granicami.

Za Pańską poetycką twórczość był Pan niejednokrotnie wyróżniany i nagradzany odznaczeniami państwowymi i regionalnymi. Z przyjemnością obserwowałem Pańską satysfakcjonującą reakcję, gdy na uroczystej gali z okazji 55-lecia TMZM wręczano Panu w roku 2019 odznaczenie „Zasłużony dla Kultury Polskiej” przyznane Panu na wniosek Zarządu TMZM przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego  za wybitne osiągnięcia w dziedzinie literatury. Był Pan wówczas nieco zmieszany, albowiem przez Pana zawsze przemawiała skromność. Nie przywiązywał Pan większej wagi do tytułów, nagród, odznaczeń i dóbr materialnych. To cechuje ludzi wielkich, a Pan był i pozostanie niewątpliwie jednym z nich.

Pragnę podziękować Panu, Panie Profesorze, w imieniu własnym, Zarządu oraz wszystkich członków Towarzystwa za aktywne uczestnictwo w działalności i życiu Towarzystwa, zwłaszcza Mieleckiej Grupy Literackiej SŁOWO, której był Pan członkiem i wspaniałym mentorem. To dzięki Panu, na Pańskich warsztatach, wielu członków MGL SŁOWO nauczyło się co to jest poezja, po co  i dla kogo się ją tworzy i czemu ona ma służyć.

Żegnam Pana, wybitną postać Ziemi Mieleckiej, z wielkim żalem i smutkiem, ale także z nadzieją, iż Pańskie dzieła  i  literackie dokonania  wzbogacać będą nasze kulturalne życie.

Niech Pan odpoczywa w pokoju, Panie Profesorze.
Cześć Pańskiej Pamięci!

Rodzinie Zmarłego składam wyrazy szczerego żalu i współczucia.

Janusz Chojecki Prezes TMZM